Deel 3

Deel 3/3

Vanaf Karijini de draad weer vrolijk opgepakt. Het was de bedoeling om deze dag door te rijden naar Coral bay. Één van de mooiste stukken strand van Australië waar je ook waanzinnig mooi kan snorkelen.

Onderweg gestopt bij een roadhouse om te lunchen. Dit soort roadhouses zie je veel in de outback. Het is eigenlijk niet veel meer dan een camping en een tankstation waar de benzineprijs veel te hoog is. In Sydney betaal je bijvoorbeeld 1,32 voor een liter diesel en onderweg bij de roadhouses 1,99.

Na deze stop wilden wij onze reis verder vervolgen. Het was de beurt van Marietje om plaats te nemen achter het stuur. Gezien het een wat lastiger pakket was om eruit te komen werd er weer eens op gebruikelijke temperamenten wijze instructies gegeven. 'Ma sturen!!!' 'Draaien' 'Doe iets' , maar er gebeurde vrij weinig. Met enige rumoer heeft Remon het stuur overgenomen en toen kwam het. Wat stuurt de auto zwaar!!!

Aanvankelijk dachten wij dat de stuurbekrachtiging niet meer werkte. Er lekte ook een vloeistof wat niet naar olie rook. Dit zou alles mooi verklaren. Toch besloten om Britz op te bellen. Vanuit daar de vraag of we niet gewoon konden doorrijden. In principe wilden wij wel een stuk doorrijden, maar niet helemaal naar Perth. Uiteindelijk hadden ze besloten om iemand de volgende dag te sturen vanuit Exmouth. De reden hiervoor was dat er ook weer, ja hoe is het mogelijk, een cycloon opkomst was die inmiddels klasse 5 gekregen Had. Meneer van de garage moest zeker weten dat de wegen open waren dus kon niet eerder vertrekken.

Omdat we het advies hadden gekregen om door te rijden uiteindelijk besloten om in dit geval door te rijden naar Exmouth. +\- 350 km van de huidige plek vandaan. Dit zou uiteindelijk tijd schelen. Hup achter het stuur en gaan. Helaas moesten we deze actie na 29 km staken, want er begonnen allemaal rode lampjes te knipperen. Oh oh!! Rode lampjes zijn nooit goed. Dit wordt keren en hopen dat we het redden naar het roadhouse. Al na drie km op de terugreis naar het roadhouse raakte de auto oververhit. Auto aan de kant en wij wachten. We hebben deze manier van rijden om de 4,5 km moeten toepassen, maar hebben het uiteindelijk wel gehaald. Gelukkig!

We hadden afgesproken met Britz om ze de volgende ochtend te bellen over de stand van zaken. De monteur uit Exmouth kon niet komen en Britz kon uiteindelijk ook niets zeggen. We moesten ze terugbellen aan het begin van de middag. Dit was voor ons wat minder prettig nieuws. We zaten in de middle of nowhere met gelukkig een tankstation waar je ook wat kan eten. 'S middags teruggebeld en er was eigenlijk nog niets veranderd. Inmiddels was de cycloon voelbaar. Erg veel wind!!!

Pas die volgende ochtend kregen we te horen dat er een nieuwe camper onderweg was vanuit Perth. Perth ligt ruim 1300 km van onze bestemming. Het zou nog wel een tijdje duren voordat onze vriend Barry (dit is de naam van onze driver) hier zou zijn. We hebben ons die dag nog vermaakt met een kaartspelletje joker en andere gekke fratsen.

Die volgende ochtend met frisse moet opgestaan. Het wachten werd nu ook echt wachten. De wind was ook met kracht toegenomen. Overal vloog zand in het rond. Gelukkig voor ons kwam onze vriend Barry om twee uur 's middags aanrijden.

Door het leuke akkefietje en de cycloon hadden we geen tijd meer voor Coral bay en Monkey mia wat erg jammer is gezien Coral bay één van de meest diverse koraalriffen heeft. Het was niet anders. Het enige was dat we volgens de laatste berichten dwars door de cycloon heen zouden moeten rijden. Hmm.

Uiteindelijk vertrokken en de storm werd erger en erger. Overal zand en je kon niks meer zien op de weg. Vreemd genoeg nam deze storm af vlak voor het plaatsje waar wij heen gingen. Daar bleek dat de cycloon verder de zee was ingetrokken. Normaliter trekt een cycloon de kant op waar de zee het warmst is. Logischerwijs is dit dus richting land. Wij hadden geluk.

We hadden nog wat tijd in te halen dus moesten een stukje in het donker gaan rijden. Na tien minuten kwamen we erachter dat dit een levensgevaarlijke kwestie was. Niet persé, omdat het te donker was of dat er een depressieve kangoeroe met suïcidale neigingen de weg op zou rennen. Nee de koeien waren het gevaar. Deze stonden vlak langs de weg en je ziet ze pas tien meter voor je. We hadden geen andere keus dan een uur lang langzaam rijden tot de eerst volgende camping.

Na een uur eindelijk aangekomen bij de camping. Gelukkig we zijn er!! Iedereen was kappot dus we waren wel toe aam een dutje, maar wat bleek. de camping was dicht. Normaal gesproken kan je je camper gewoon neerzetten, maar dit keer waren de hekken ook echt dicht. Uiteindelijk besloten om nog maar een stukje verder door te rijden in de hoop daar wel iets te vinden. Wat wij niet wisten is dat deze nightdrive een regelrechte nachtsafari zou opleveren. Overal kangoeroes!! Echt prachtig om te zien.

Pfoe eindelijk aangekomen en een camping. Deze was nog open ook. Na deze nacht onze weg vervolgt naar het Kalbarri National park. Je merkt dat de natuur begint te veranderen. Andere vegetatie en meer landbouwgrond. Daarnaast hebben we gelijk kennis gemaakt met een emoe. Dit keer nog wel van een grote afstand. Het Kalbarri park is een park met veel rotsen en kliffen. Helaas konden we de topattractie niet zien, omdat er daarvoor gereden moest worden op een onverharde weg. Die nacht hebben we geslapen op een camping waar 's nachts kangoeroes naar toe kwamen.

De volgende ochtend doorgereden naar Jurien bay en eigenlijk voor twee dingen.
1. Parachute springen voor Remon en Sas (Goed voorbeeld doet volgen ;-))
2. Voor de mooie stranden

Helaas had onze vriendelijke cycloon de stranden wat viezer gemaakt, maar niet getreurd het was toch een mooie locatie. Wat vervelender was dat het parachute springen niet kon doorgaan, omdat ze niet sprongen op die dag dat wij daar waren. Er was nog maar één kans voor hen in Perth. Nu waren ze zenuwachtig voor twee tegenstrijdige dingen namelijk of het überhaupt zou doorgaan en voor het springen zelf.

Die volgende dag zou alweer onze laatste rijdag worden alvorens wij Perth zouden binnenrijden. De Pinnacles en het Yanchep national park stonden op de planning. De Pinnacles waren een onverwacht hoogtepunt geworden. Prachtige rotsformaties midden in de woestijn waar je doorheen kon wandelen en rijden. Komt er ook nog eens een emoe voorbij wandelen. Wij door het dolle heen.

Daarna doorgereden naar het Yanchep park. Voor de ingang moest er eerst nog een afspraak gemaakt worden voor het skydiven. Ze mogen natuurlijk niet naar huis gaan voordat deze ervaring aan hun lijstje is toegevoegd. Gelukkig sprongen zij wel elke dag en konden R&S de volgende ochtend springen. Iedereen blij en wij verder het Yanchep park in. Oorspronkelijk zijn we hier heen gegaan voor de Koala's, maar we zijn expres in de namiddag gegaan om wat kangoeroe's te spotten. Het werd echt een climax!! Overal kangoeroes en nog half tam ook. Je kon er super dicht in de buurt komen. Natuurlijk liepen de fotografen Serge, Reetje en Marietje tussen de kangoeroes en stonden Mag en Sas zich te verschuilen achter een boom. Nadat ze hadden ingeschat dat de kangoeroe niet tot een giftige diersoort behoort durfden zij zich te wagen om ook dichterbij te komen. Super leuk allemaal.

Die dag nog doorgereden naar een camping in Perth. Die volgende ochtend was het zover!! Remon en Sas zouden zich laten vallen uit een vliegtuig van ruim 4 km hoog met de hoop dat er een parachute in de tas zit. Helaas ging het iets anders dan gepland. De wind was te sterk, waardoor de sprong uiteindelijk niet kon doorgaan. De volgende dag zouden zij een nieuwe kans krijgen. Het zou nog flink spannend worden, want die dag zouden zij ook vertrekken. Gelukkig voor ons ging het de volgende dag wel door. Het was mooi om te zien hoe zenuwachtig ze naar boven gingen en hoe blij zij beneden kwamen.

Toen begon het stressen. Ze moesten om één uur op het vliegveld zijn n het was inmiddels half twaalf. We moesten nog zeker een uur rijden n de camper schoonmaken en tassen inpakken. Uiteindelijk dit ergens langs de weg gedaan en de gang netjes om kwart voor twee op het vliegveld afgezet.

We hebben echt een super leuke tijd gehad en veel gezien, maar met de wetenschap van nu was het toch beter om met zijn vijven minder lange reisdagen te plannen. Dit mede omdat eigenlijk alleen de twee mensen die voor zitten mooi uitzicht hebben. Al bij al hadden wij dit voor geen goud willen missen.

Thanks,