Myanmar; Inle- Bagan wow wow

Op de laatste dag in Mandalay zijn we naar de langste teakhouten brug gefietst. Dit was ongeveer 10 km fietsen. Fietsen is echt het meest fijne vervoersmiddel wat er bestaat. Je bent in staat om te ruiken, proeven en één te zijn met je omgeving, terwijl de snelheid waarmee je vooruitkomt redelijk te noemen is. We hebben tot aan het meer kunnen genieten van al deze mooie mensen. Het is moeilijk voor te stellen dat deze mensen zo lang in een soort van isolement geleefd hebben. Aangekomen bij het meer veranderde het stadse in het landelijke. De ossen en het paard en wagen kwamen regelmatig voorbij. Ook was te zien hoe druk mensen bezig waren om hun dagelijkse vis te vangen.

De brug zag er echt mooi uit van een afstand. Helaas bleek de brug van dichtbij al een hele toeristische attractie te zijn. Niet dat er super veel toeristen zijn, maar de bedelaars, souvenirs verkopers en handlezers waren van de partij. Het is toch vreemd om te zien dat deze mensen c.q. de bedelende mensen met een missende ledemaat, hier klaarblijkelijk doen of ze niet kunnen leven zonder het geld van toerisme terwijl deze mensen in de stad waar het minder toeristisch is lachen en naar je zwaaien. Zoals wij ook al in Afrika gezien hebben en nu weer, verpesten wij een deel van de bevolking met wat start als een "kleinigheidje" geven. Dit kleinigheidje heeft helaas tot gevolg dat mensen niet zelfvoorzienend meer "kunnen of willen" zijn.

Buiten het feit dat de brug een toeristische trekpleister is was het toch fantastisch om er geweest te zijn. We hadden besloten om na deze brug geen drankje te doen bij het "toeristische" restaurant, maar ergens onderweg bij de locals. Zodoende kwamen wij terecht bij een restaurantje aan het water.

Na dit avontuur teruggefietst naar Mandalay waar we eigenlijk nog één ding wilden zien namelijk; de psychiatrische inrichting. Deze inrichting stond op de kaart aangegeven, maar al snel bleek dat de informatie op deze kaart verjaard is. We hebben deze zoektocht na driekwartier moeten staken of beter gezegd we hebben de pijp aan Maarten moeten geven.

Die avond zijn we rond half zeven met de taxi naar het busstation gebracht. Gelukkig zijn de Birmezen of eigenlijk de meeste Aziaten zo aardig om je bij de juiste bus te zetten, want dit busstation was weer zoiets van 'oké en nu'. Er staan zo'n honderd bussen kriskras door elkaar met allemaal Birmese letters. De bus van ons stond er nog niet, maar een medewerker van het vervoersbedrijf rende gelijk naar ons toe en pakte onze tassen en legde deze in zijn kantoor en kwam met een stoel naar buiten. Je voelt je bijna bezwaard om te gaan zitten zoveel doen ze voor je. Het is toch vreemd dat je je zo veilig kan voelen op een busstation wat toch meestal de meest lugubere plek is van een land. Er was zelfs geen toerist te bekennen.

Na een half uur wachten kwam onze bus aanrijden. Nou ja als eerste moesten wij wachten en werd er gedaan of het niet onze bus was, maar na tien minuten kwam een man naar ons toe en zei 'stap maar in'. In eerste instantie geloofden wij de man niet daar hij en andere mensen eerst hadden gezegd dat deze bus niet voor ons was. Bij navraag bleek dat dit wel degelijk onze bus was en dat de eerder genoemde bestemming op de route lag. Toen wij in de bus zaten kwam de man die wij in eerste instantie niet vertrouwde naar ons toe met een geleende telefoon om te laten zien hoe wij zouden gaan rijden. Hij heeft ons de hele reis up to date gehouden over de huidige locatie en het verloop van onze route.

Om vier uur 's ochtends aangekomen bij onze nieuwe verblijfplaats aan het Inle Lake. We hadden het geluk dat er al een kamer vrij was waardoor wij nog even een dutje konden doen. Na dit dutje zijn we gaan ontbijten en hebben een fiets gepakt en zijn gaan toeren. FANTASTISCH!! Dit land is echt zo gaaf! Er is in ons dorp één straat wat gezien kan worden als het epicentrum van het toerisme, maar waarbij het toerisme absoluut nog niet de overhand voert en de rest erom heen is het echte dorp en natuurlijk de landbouw. Als Thailand bekend staat om het land van de glimlach wat zou dan een goede benaming zijn voor dit land? Wat trouwens ook mooi is om te zien zijn de vrouwelijke monniken in prachtige roze gewaden.

Voor die volgende dag hadden we voor een hele dag een boot afgehuurd voor €15,- om het Inke Lake te gaan verkennen. Hetgeen wat wij wilden zien waren de vissers, drijvende tuin en de langnekken. Allemaal gelukt, maar wat is dit meer mooi!! Op de achtergrond bergen met wat mist wat langzamerhand verdwijnt en op de voorgrond vissers die op smalle bootjes staan met één voet. De andere voet gebruiken zij om te peddelen en hun armen gebruiken ze om de vis binnen te halen. Af en toe passeerden wij huizen, waarbij het lijkt of het land is. Wat we ons continu moesten realiseren is dat het huizen zijn die of staan op drijvende eilanden of zelf drijven.

De long necks waren een regelrechte aanfluiting. Het dorp waar zij vandaan komen ligt in een gebied waar toeristen niet mogen komen. De overheid heeft een paar mensen uit dat dorp gehaald en neergezet in een ander dorp en eigenlijk alleen voor de foto's. De floating garden daarentegen was fantastisch. Dit is fenomenaal bedacht door deze mensen. Je graaft aarde uit, plaatst het in het water en vervolgens kan je het hele jaar tuinieren. Droge seizoen of niet! Daarnaast is het ook fantastisch mooi om te zien.
Deze hele dag hebben we genoten!! Van het begin tot het einde.

Omdat we de weg naar het Inle Lake toe de nachtbus hadden genomen leek het ons wel leuk om de dagbus naar Bagan te nemen om toch zoveel mogelijk van het land te kunnen zien. De weg naar Bagan is deels hetzelfde als de weg van Mandalay naar Inle Lake. Weer in verbazing geslagen!! We reden door de bergen/heuvels heen, maar het leek wel Mexicaans vol met huizen wat ons deed denken aan het Western!! Natuurlijk zagen we weer de paard en wagens, de ossenkarren en andere middelen uit het verleden. Ook al lijkt het of de bevolking al redelijk naar het nu aan het gaan is, alles wordt nog steeds met de hand gedaan. Wegen, buizen onder de grond, huizen en de landbouw.

Wij dachten dat Afrika het begrip "vol" een ander dimensie heeft gegeven, maar het tegendeel is hier bewezen. Bussen zijn hier pas vol op het moment dat het dak ook vol is. Echt mooi om te zien. We hebben acht uur lang naar buiten gekeken en ons geen moment verveelt. Ook al waren we moe, we wilden gewoon niet slapen. Het lijkt wel of dit land de climax wordt van alle landen die wij hebben gezien. Zo mooi en zo puur, maar "nog" moet erbij gezegd worden, want toerisme begint te komen. Waar het toerisme nu nog een inkomen is voor enkele mensen (het gros haalt haar inkomen ergens anders vandaan), zal dit in de toekomst het inkomen zijn voor heel veel mensen. Aan de ene kant goed voor de bevolking aan de andere kant zal dit een mentaliteit's verandering met zich meebrengen.

In ieder geval zijn wij super blij dat we deze keuze hebben gemaakt, want dit land staat nu al op nummer 1 van alle landen die wij hebben gezien. Qua indrukken, cultuur en natuur en dit gezien als één entiteit, maar het is geen vakantieland. Het is een land waarin je je laat bereizen. De hotels zijn van mindere kwaliteit en leuke restaurantjes of cafétjes zijn er niet.

Bagan staat bekend om haar vele en mooie tempels. Het leek ons wel mooi om dit per paard te doen. Na 5 minuten rijden kwamen we bij de eerste pagode terecht. Het was een mooie Pagode, maar het sprookje zou later komen. Vijf minuten verder gebeurde het; de tempels en pagodes kwamen in zicht. We werden afgezet bij een kleine tempel. Op zich niets bijzonders, maar waren het niet dat er een kunstenaar binnen zat die zei dat dit de enige of één van de weinige tempels is waar je ook naar boven mag. Hij nam ons mee door een super donkere en smalle gang naar boven. Het uitzicht; WOW!!! Onwaarschijnlijk mooi. Dit is zo mooi dat één woord de lading niet kan dekken. Overal tempels en pagodes waar je ook heen keek en dat tussen de groene bomen, palmen en landbouwgrond. Zelden zoiets moois gezien. Sprookjesachtig.

Na deze view mocht het van ons stoppen, want wij hadden dit gezien en als je bij de rest van de tempels niet naar boven mag moet dit het mooiste zijn. Enfin onze tocht vervolgt en nog af en toe gestopt bij een tempel. Tempels kijken vinden wij niet zo bijzonder, maar door deze mooie omgeving rijden met paard en wagen wel. Romantiek alom. Na een aantal tempels bezocht te hebben doorgereden naar de "sunset" pagode. Hier kan je opklimmen waardoor je ook weer een uitzicht krijgt zoals wij die zagen bij de eerste tempel. Ja en weer, zo mooi!! Een mooie foto maken is niet moeilijk, dit kan nog in de Bijlmer, maar in de foto staan...... Dat kan maar op enkele plekken op de aarde en dit is er zeker één van.

Onze dag en reis in Myanmar kan niet meer stuk. Hier vergeet je alles.
Vandaag gaan we Bagan verkennen per fiets en morgen met de dagbus door naar Yangon, de officiële hoofdstad van Myanmar. We spraken iemand die zei dat Yangon het Bangkok van dertig jaar geleden is. We zijn benieuwd!!