Nepal

Vanaf Myanmar gevlogen naar Kuala Lumpur. Helaas hadden we wat vertraging waardoor we later in KL aankwamen dan gepland. Aangezien wij in ons dagelijks budget altijd kiezen voor lekker eten, besloten om met het openbaar vervoer naar ons hotel te gaan. Deze actie resulteerde in twee rondrennende imbecielen op het vliegveld, op het station en door de stad. Desalniettemin hebben we onze reistijd toch op een nette anderhalve uur mogen klokken. Wat toch vrij netjes is voor een ruime 50 km. We hadden maar één middag, maar dit werd door de vertraging uiteindelijk één avond.

We zaten in de buurt 'little India'. De eerste keer vonden wij KL al leuk, maar dit keer vonden we het eigenlijk nog leuker. Misschien moeten we onze thuiskomst basis Bangkok voortaan omzetten in KL. We hadden na Myanmar eigenlijk wel zin in westers eten en zijn daarom linea recta naar het zakendistrict gewandeld. We hebben daar in een heerlijk restaurant met live muziek gegeten.

Die volgende ochtend vertrokken naar het vliegveld om om twaalf uur onze vlucht richting Kathmandu te nemen. We hadden ons hotel al gereserveerd in de buurt van Thamel, het toeristendistrict. We hadden eigenlijk verwacht dat Kathmandu een vieze chaotische stinkstad zou zijn, maar we werden positief verast. Eigenlijk vinden wij het een zeer leuke stad. Daarnaast hadden we verwacht dat er veel aan ons getrokken zou worden, maar dit gebeurde ook niet. Het enige is dat we af en toe van de weg moeten springen door toeterende minibusjes, maar dit bevalt ons eigenlijk wel. Wellicht hebben we te veel gereisd waardoor het makkelijker is geworden om te acclimatiseren in een stad.

We hadden die avond afgesproken met een Nepalees die we hadden ontmoet in Afrika. Na gezellig wat gedronken te hebben heeft hij ons wat tips gegeven. We hadden afgesproken met hem dat hun ons de stad de laatste dag van onze reis zou laten zien.

De volgende dag zijn wij met het openbaar vervoer naar Bhaktapur gegaan. Het was nog best lastig om de bus naar Bhaktapur te vinden daar er heel veel busstations in Kathmandu te vinden zijn. De methodiek is in Kathmandu equivalent als in Afrika. Minibusjes overladen met mensen waarin een bijrijder naar buiten hangt en schreeuwt waar de bus heen gaat. Precies op die manier kwam er een semibus aanrijden met een man die schreeuwde 'Bakhtapur'. Wij die bus in en onze weg kon beginnen.

Her was weer grappig om te zien hoe de busjes hier te werk gaan. Één keer kloppen is doorrijden, twee keer kloppen is stoppen. Na ongeveer een uur rijden aangekomen in Bhaktapur. Bhaktapur is een stadje wat vrij middeleeuws oogt. Voornamelijk de zijstraten zijn heel indrukwekkend. Hier kan je nog het "echte" straatleven terugvinden.

Na Bhaktapur teruggereden met de bus naar Khatmandu. We wilden deze dag alleen nog de Monkey tempel bewonderen. De Monkeytempel is zoals de naam wellicht al doet vermoeden een tempel waar apen aanwezig zijn. Natuurlijk zijn deze apen al verpest door de mens en kunnen beter als het grootste gevaar in de stad bestempeld worden. Verder heb je vanaf deze tempel een mooi uitzicht over de stad.

Die volgende ochtend met de "toeristenbus' vertrokken naar Pokhara. Verwacht niet al teveel luxe van een toeristenbus, want het is niet meer dan een blik op wielen. De weg richting pokhara begon met één en al bibberatie. De weg is zeer smal en gaat dwars door de bergen heen. Soms op eenzame hoogtes zonder vangrail. Nou hoeft dit nog niet te resulteren in zweet, maar het aantal voertuigen op de weg wel. We hebben zeker twee uur gedaan over de eerste 10 km.

Na een lange dag eindelijk aangekomen in Pokhara. Ons hotel is top!! 'S ochtends vroeg kunnen we uitkijken op de Anarpurna, een berg van ruim 8000 meter hoog. Toevalligerwijs was er op het moment dat wij in Pokhara waren ook een soort van "vriendin" (gecompliceerd verhaal) in Pokhara. We hadden die avond met haar afgesproken. Aanvankelijk wilden wij een niet te lange of eigenlijk helemaal geen trektocht doen, maar zij wist ons ervan te overtuigen dit toch te doen. Zij gaf aan dat we dit konden doen zonder gids.

Die volgende dag hadden we als eerste een paraglide tocht geboekt. Aanvankelijk dachten we dat dit, na onze "spring uit het vliegtuig" akkefietje niet tot een thrillseeker zou leiden. Dit viel toch even iets anders uit. Het weer was perfect wat inhield dat er veel turbulentie was, daarnaast gaat deze turbulentie vaak gepaard met hoogteziekte. Zo heeft Maggie zeker driekwartier volgehouden dat het goed ging, maar moest hierna toch echt eieren voor haar geld kiezen. Serge daarintegen bleef op drie km hoogte rondhangen met zo'n nu en dan spastische aanval door de turbulentie. Naast deze negatieve kant van het paragliden is het uitzicht wel super mooi, maar onze voorkeur gaat toch uit naar springen uit een vliegtuig.Verder hebben wij onze middag gespendeerd aan het vinden van een een goede kaart, kopen van warme kleding en niks minder dan lekker eten bij een restaurant.

Die volgende ochtend om 8 uur vertrokken naar het locale busstation om naar de plaats Nayapul te gaan. De bus was al voor Nederlandse begrippen te vol en Serge moest hierdoor achterin op de grond gaan zitten. Staan is geen mogelijkheid, want de bussen zijn van binnen maar 1,6 meter hoog. Dit hield in dat Serge van de twee urige hobbelende tocht door de bergen niks heeft meegekregen. Voor Maggie liep het verhaal niet veel beter af!! Zij zat voorin op een leuning met achter haar een kotsend kind. Na twee uur barre ellende de bus uitgegaan.

Van deze bestemming zouden wij doorgaan met de jeep naar Tikkadunga. Ja want wij blijven toch luie wezens en als er de mogelijkheid bestaat om met de auto te gaan dan doen wij dat. Na een kleine vijf minuten vragen bij de jeeps terechtgekomen. Bij de jeep vroegen ze ' hebben jullie een Permitkaart?' Uh nee, aanvankelijk dachten we dat dit weer één of andere toeristen oplichtingdsactie was, maar hij vroeg niet naar geld toen we de auto in stapte.

Na tien minuten rijden stopte de auto weer en werden wij totaal van de buiten wereld afgezonderd zonder dat we nog iets konden zien. Vijf minuten later maakte hij deze actie ongedaan en gaf een knipoog naar ons. Wij begrepen hieruit dat we een controlepost ontweken hadden. Na een klein half uur rijden kwamen wij aan net iets voor Tikkadunga uit. Nog steeds vol met vraagtekens wat die Permitkaart was en waar je die kon halen. We hadden immers ook navraag gedaan bij ons hotel en die hadden hierover niets verteld. Van Tikkadunga (1540m hoog) moesten we naar 2740 meter hoog bergdorp genaamd ghorepani klimmen. Dit m.b.v. Een trap van meer dan 3400 treden en dit nog wel in de brandende zon.

Op de helft van deze kliminvasie hadden we pauze gehouden in een één of ander dorp en hebben daar heerlijke macaroni op. Ja alles is te krijgen in deze bergdorpen. We moesten nog een flink stuk klimmen en zijn hierna met frisse moed verder gegaan. Het is ontzettend zwaar, maar zo mooi om tijdens deze tocht te kunnen genieten van de uitzichten die zij te bieden heeft. Zo nu en dan moesten we aan de kanten springen voor Ezels die "ons" eten en drinken dragen naar de bergdorpjes aan de top.

Na een uur verder klimmen gebeurde er iets waar we liever niet mee te maken wilden krijgen namelijk onweer. Het was nog in de verte, maar er moesten wel keuzes gemaakt worden. Lopen we nog een stukje door of gaan we in dit dorpje alvast schuilen. Besloten om nog een stukje door te lopen. Uiteindelijk bleek dit een goede beslissing te zijn, want het ging regenen precies op het moment dat wij in het volgende dorpje aankwamen.

Uiteindelijk hadden we bij een klein restaurantje gescholen. Het werd ijskoud met die regen, waardoor de vrouw des huizes zei 'kom maar binnen'. Het was een piepklein huisje met een kachel in het midden. De vrouw des huizes had lekkere thee voor ons gemaakt en hebben daar ruim een uur gezeten. Toen wij vroegen wat zij wilde hebben voor de thee zei zij 'niets'. Dit is dan toch weer iets wat dit soort landen siert. Het is in Nederland niet denkbaar dat je een restaurant binnenkomt om te schuilen en vervolgens een kopje thee krijgt en niet hoeft te betalen. In Nederland mag je blij zijn als je binnen mag staan zonder iets te bestellen.

Na deze regenbui was het al half vier en we wilden voor het donker in Ghorepani zijn. We hadden nog een flink stuk te lopen en moesten dus opschieten. Ondertussen hadden de uitzichten over de rijstvelden plaats gemaakt voor uitzichten over de Rododendrons. In dit gebied is of het grootste of één van de grootste rododendron bossen ter wereld. Helaas hebben we door de regen wat minder kunnen genieten van de natuur en hebben ons helemaal kapot gelopen.

Uiteindelijk om half zes aangekomen in het dorp. We waren kapot, hadden het koud en zijn eigenlijk het eerste hotel ingelopen. We mochten hier gratis slapen als we daar ook zouden eten. Natuurlijk zouden we dat doen net alsof wij nog één stap zouden verzetten. Hierna hadden we ons gelijk naar de douche gebivakkeerd en hebben toen iets merkwaardigs meegemaakt. Toen we de douche uitstapte kregen we het zo ongelofelijk koud, zo koud hebben wij het nog nooit gehad, maar vreemd genoeg was het ook heel snel weer over. Na dit merkwaardige verschijnsel naar het restaurant gegaan om te eten. Het is heerlijk dat je na zo'n klimdag een heerlijk pot met thee kan bestellen en heerlijk kan eten. Wij hadden lekkere uiensoep besteld met het lokale gerecht. Super lekker en echt een opknapper.

Die volgende ochtend om 5 uur opgestaan om naar de top van Poonhill (3244 m) te klimmen. We waren iets te enthousiast en begonnen de eerste tien treden vrij snel. Onze fervente aanpak werd gelijk bestraft. We waren na deze treden kapot. Je merkt toch dat je wat hoger zit en dan moet je dit soort grapjes niet doen. Na een uurtje uiteindelijk toch aangekomen op de top. Wat mooi zeg!! Het was de eerste keer dat we die kolossale bergen zagen. Sommige zijn ruim 8000 meter hoog. Ook hier op de berg konden we weer thee bestellen, waardoor we weer warm konden worden en op kracht konden komen. Hierna werd het tijd om weer naar beneden te gaan om te ontbijten bij ons hotel.

Na dit ontbijt vertrokken naar een bergdorp tussen Ghorepani en Ghandruk in. We hadden niet verwacht veel te hoeven klimmen, maar deze zinsbegoocheling werd na twee minuten ontkracht. We moesten weer flink klimmen. Wat wij op dit moment nog niet wisten is dat het uitzicht wat wij te zien zouden krijgen nog mooier zou zijn dan op de Poonhill. We liepen op de top van de heuvel met uitzicht over dezelfde gebergtes met besneeuwde toppen terwijl wij tussen de in bloei staande Rododendrons liepen. Maggie heeft nu zelfs de woorden laten vallen dat ze deze trektocht nog een keer zou willen doen. Bedenk dat bergbeklimmen een antoniem is voor "Maggie". Dit geeft in ieder geval aan hoe oogverblindend mooi het uitzicht was. Daarnaast zal thee drinken, het weer en de vele rustplekjes waar je kan genieten van het uitzicht ook meewerken aan deze uitspraak.

Toch kwamen we ook weer vermoeid aan bij ons bergdorpje. Gelukkig was het pas twee uur waardoor we ons lekker konden opladen. We zaten daar met een Belgische gezin die onze manier van aanpakken weer fantastisch vonden. Hiermee doelen wij op onze gemakzuchtige manier van de berg op gaan (per jeep) en natuurlijk ons 'smokkel' akkefietje. Het is ons overigens wel duidelijk geworden war hiermee wordt bedoeld. We konden deze permit kaart halen in Pokhara en Kathmandu. De sanctie die ons stond te wachten zou €80,- zijn.
We moesten dus een nieuw plan bedenken om de twee controle posten opnieuw te ontwijken.

Die volgende ochtend doorgelopen naar Ghandruk. Ook weer een hele andere route door het bos vol met bruggetjes en watervalletjes. We kwamen weer allerlei dieren tegen zoals de yak, waterbuffalo en apen. Overigens moet je best uitkijken voor deze buffalo's. In principe doen ze niets, maar uit angst kunnen ze je van de berg duwen. We hadden ook geleerd altijd aan de binnenkant van de berg te lopen indien er een groep buffalo's komt aangelopen.

Aangekomen in Ghandruk kwam onze eerste uitdaging; controlepost 1. Wij zoeken en zoeken, maar we zijn op een één of andere manier achterlangs geslopen (zonder dat we het doorhadden). Enfin dat zou nog de makkelijkste zijn de moeilijkste zou nog komen. En we weten niet hoe we het doen, maar het geluk stond weer eens aan onze zijde we zagen jeeps staan en mocht het toeval geen toeval zijn daar stond dezelfde chauffeur die ons er ook de eerste keer door deze checkpost had geloodst. Wij zeiden gelijk 'kan je hetzelfde trucje nog een keer uitvoeren'. Hij lachte en knikte.

Het is ons gewoon gelukt om zonder zo'n kaar door de bergen heen te wandelen. Overigens zouden wij dit normaal gesproken niet doen en ook niemand aanraden daar de Permitkaart bedoeld is om de natuur in takt te houden en niet te vergeten voor onze eigen veiligheid. Als wij van een berg waren gevallen was niemand ons gaan zoeken. Maar ja gedane zaken nemen geen keer.

Inmiddels zijn we alweer een heel stuk verder, daarover later meer.