Met de locals naar Zandvoort

Vanaf Bagan zijn we met de dagbus doorgereisd naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar. Onze verwachte aankomsttijd zou half zes zijn, maar na tweeëneenhalf uur rijden kregen we te maken met wat men noemt een "pechgevalletje". Onze bus maakte een vreemd geluid en de chauffeur stopte gelijk.

De locals hadden het al door en gingen gelijk naar buiten toe om te zitten in hun gebruikelijke houding in de schaduw(op hun hurken). Dat was ook wel nodig, want het was bloed en bloed heet. Na een uur knutselen aan de bus werd er frisdrank en eten uitgedeeld. Het verhaal werd nu wel duidelijk, het was geen simpel probleem en we zouden hier nog wel enige tijd moeten doorkomen. Tien minuten later werden onze vermoedens bevestigd; er moest een nieuwe bus komen.

Na nog eens anderhalf uur wachten kwam de bus aanrijden. Koffers overladen en gaan. De rest van onze reis ging eigenlijk vrij goed. Het was negen uur toen wij eindelijk arriveerde op het busstation van Yangon. Vanaf hier bleek dat we nog eens een uur met de taxi moesten. Wat wij nog niet wisten is dat ons een dodenrit te wachten stond. We hadden het genoegen om met één van de weinige racemonsters te mogen meerijden. Dit hield in dat de start begon met piepende banden en slippend de bocht door door alle bussen heen. Op de gewone weg werd het niet veel minder en dan te bedenken dat de meeste mensen hier rijden zonder licht. Maggie had al aangegeven dat we geen haast hadden, maar ja wat in het aard van her beestje zit krijg je er niet zomaar uit.

Na en helse rit om kwart voor tien aangekomen bij het hotel. Onze indruk van Yangon was niet zo goed. Dit mede omdat we ons niet zo goed voelden (helaas ook een beetje grieperig hier) en zo'n lange reis achter de rug hadden. Daarnaast was alles gesloten en lagen er eigenlijk alleen maar zwervers op straat wat de stad een beetje luguber maakt.

De volgende ochtend zijn we de stad gaan verkennen en ja Bangkok 30 jaar geleden klopt wel. We moesten de negatieve indruk van de dag daarvoor proberen achter ons te laten, maar was lastig. Naar ons idee heeft dit ook te maken met de ervaringen van de dagen ervoor. Zo'n grote stad, waar feitelijk gezien niets te doen is is altijd een tegenvaller. Mede hierdoor besloten om bij een wat beter restaurant te eten. Het was eigenlijk het eerste restaurant in Myanmar wat perfect was ingericht en perfect eten had. Hier hebben wij zo'n twee uur vertoefd.

We waren gelijk wat opgeknapt en zagen de stad met andere ogen. Is het een leuke stad? Mwa, voor één dag, maar er gebeurt ook weer zoveel. Overal handel en ook weer op een wijze zoals wij deze misschien wel honderd jaar deden. Na rondgelopen te hebben besloten om naar de bioscoop te gaan. Deze zijn er namelijk meer dan genoeg. Ze houden hier alleen maar van actiefilms dus onze enige keuze was "last man stand". We hebben voor één euro een kaartje gekocht en zaten op de beste plek. Voorafgaand de film moesten we eerst opstaan om de anthem te neuriën. Hierna werd het tijd voor de film. Het verschil tussen Nederland en dit land is dat het gebruikelijk is om door de heen te praten, daarnaast gaan ze voortijdig weg op het moment dat de "actie" over is. De film is zonder ondertiteling en we hebben het idee dat de helft van de film niet begrepen wordt.

Die volgende dag zouden we naar ChaungTha beach gaan, maar moesten nog een hotel regelen. We hadden besloten om dit keer te bellen bij een locale telefooncel (lees; een vrouwtje zit op de straat met een aantal telefoons waarmee je kan bellen) al snel bleek dat veel hotels vol waren, waardoor we maar voor één nacht konden boeken. We dachten dat komt daar wel goed.

Aangekomen in ChaungTha beach bleek dat het de vakantieperiode was voor de Myanmarnezen. Bussen vol (+dak) kwamen aan. Alle hotels waren voor het weekend vol geboekt, omdat zij hier vakantie vieren. Ze huren een kamer en slapen daar met zijn tienen in. Voor ons kon dit nogal een probleem worden, want wij hadden maar een kamer voor één dag. Die middag gelijk op pad gegaan om een hotel te vinden. Na mislukte poging nummer drie stond er toevalligerwijs een jongen op de motor klaar die zei dat hij wist waar er nog een bungalow vrij was. Hup, wij weer met zijn drieën op de motor naar het hotel. Daar aangekomen bleek dat er net een groep van 25 Birmezen de Bungalow hadden afgehuurd. Vervelend!! Maar de manager kwam uit België en hij vertelde ons dat er na het weekend weer plek was. Omdat een bungalow altijd leuk is om te hebben besloten om dit te doen. We moesten alleen nog een slaapplek vinden voor één dag. Onze motorjongen wist wel een goedkope plek.

Eind goed al goed, nadat we het hotel dingetje geregeld hadden naar het strand gegaan. Wat moet je je voorstellen bij een lokaal vakantiestrand? Een strand vol met Myanmarnezen die lopen met gevlochten hoedjes, met rubber bootjes en tubes in het water liggen, over het strand heen fietsen en zelfs met de bananenboot gillend over het water gaan. Het strand en het water zelf is niet meer dan Zandvoort alleen wat meer palmen.

In een eerder verslag hadden wij het al over de Fatamorgana van de Efteling. Dat is hier ook weer. Bizar, want er lopen allemaal verkopers op het strand, maar die zijn helemaal niet met ons bezig. Daarnaast vinden die Myanmarnezen het weer reuze interessant om een blanke op hun strand te zien. Vanaf hun hotel begluren ze ons met verrekijkers, maken foto's van ons en schreeuwen en zwaaien. 'S avonds gaat het helemaal los. Ze picknicken op strand, maken muziek en steken vuurwerk af. Echt een gekkenhuis.

Het dorpje is trouwens weer super. Één straat vol met hotels en daarachter de Village met houten hutjes en iedereen spreekt je weer aan. Weer kunnen we zeggen dat dit laatste stukje Myanmar iets bijzonders heeft gebracht. Het is ook leuk om de "rijkere" Myanmarnezen te werk zien gaan. Met bikini op het strand liggen is er niet bij. Zij zwemmen met kleren aan, waardoor je gelijk opvalt. Het is geen probleem voor ze als je het doet, maar wel veel te interessant. Als je het niet erg vindt om tijdens een middagdutje nonstop begluurd te worden.

Het is maar goed ook dat we de Bungalow geregeld hadden, want één nacht met ijzers van het matras in je ledematen en de andere nacht met een groep volslagen gestoorde rellende muggen in je klamboe is bepaald geen pretje te noemen. Gelukkig is onze Bungalow perfect. Uitzicht op zee, mooie veranda, leuke prijs en een super bed.

Vandaag zijn we achterop bij twee motorscooters naar een ander strand gereden. Hoe lyrisch kan een mens worden van een land. Weer adembenemend!! Elke plekje van dit land brengt je zoveel bijzonders.

We begonnen onze tocht door ons huidige dorpje naar het de rivier. Hier moesten we per boot oversteken naar de andere kant. Alleen al de overtocht was al een spektakel. De scooters op de boot krijgen en met de locals zitten. Hierna kwam hetgeen waar je emotioneel van kan worden. Rijden over verlaten stranden gevolgd door rijden door dorpjes, rijstvelden en eindeloze palmen en dit riedeltje bleef zichzelf herhalen. En uiteindelijk nog drie keer overgestoken per bootje over de rivier. Dit zijn dingen die zo onbeschrijfelijk mooi zijn dat ze voor eeuwig in je ziel blijven.

Echter is hier ook de negatieve kant aan het licht gekomen. Onze scootergids beheerst de Engelse taal en had ons uitgelegd wat de salarissen hier zijn. (€25,- per maand o.b.v. 7 dagen in de week werken en voor meer dan 12 uur op een dag) Het is dan toch bizar om te bedenken dat wij voor een goedkope lunch al € 10,- betalen. Ook kinderarbeid op het ergste niveau zijn hier nog orde van de dag. Rijken worden hier rijker en arme helaas armer.

Op dit moment zijn er ook veel rellen in Birma en de bevolking vermoedt dat deze rellen door de overheid worden bekokstoofd om zo controle te kunnen laten uitoefenen.

Veel mensen boycotten het land, omdat zij vinden dat er geen dollars naar de overheid moet gaan. Onze mening hierin is dat er absoluut en teveel geld naar de overheid gaat en dat deze daar met haar beurt verkeerd mee omgaat. Maar besef ook dat dit ook het geval is in ander landen. denk bijvoorbeeld aan Cambodja.

Bovenstaande hoeft niet als argument gezien te worden, maar de bevolking hier geef je al zoveel door met ze te spreken en af en toe een leuke trip met ze te boeken (scooter, boot, paard). Geef ze daarna een kleine tip en ze zijn zo blij.

Als laatste ervaring mochten we getuige zijn van een monsterspin op onze kamer. Maggie schreeuwde Serge, maar nadat hij de spin zag had hij de benen genomen. Aan deze man heb je dus niks. Maggie naar de receptie toe om een "echte" man te halen. Het verhaal is dat Maggie terug kwam met een klein tenger meisje. Serge had ondertussen niet meer gedaan da foto's gemaakt van de spin en de spin bewaakt. Nou ja bewaakt, ondertussen was het monster alweer weg.

Goed zou je zeggen, maar dit idiote monster had zich gewaagd aan een revanche. Dit keer vond meneer het nodig om naast de wc te zitten. Maggie was weer degene die het achtpotige monster mocht vinden. Ze slaakte een kreet uit en rende naar buiten. Ze kwam terug met de bewaker die we later "spiderman" noemden. Hij kwam binnen en zei 'oei', waarna hij doorliep naar de spin en de spin met zijn blote handen in twee slagen kassie wijlen sloeg. Daarna niks meer van de spin vernomen, wat logisch is gezien haar status.

Dit was alweer onze laatste bestemming in Myanmar. Vrijdag vliegen we door naar Kuala Lumpur om daar een dag te verblijven en vervolgens vliegen we door naar Kathmandu.