Laatste dagen Laos en een spetterende start Vietna

Onze laatste week in Laos was top!! As eerste zaten we een beetje in een dubio. We hadden geen zin om voor 5 dagen lang te reizen, maar we wilden ook niet in Luang Prabang blijven hangen. Uiteindelijk toch besloten om naar boven te reizen naar het dorpje 'Muang Ngoi'. Om bij dit dorpje te komen moesten wij een bustocht van drie uur en een boottocht van 1,5 uur maken. Het dorpje is namelijk niet bereikbaar per weg.

In de boot werden onze twijfels om te reizen gelijk weggenomen. Varen in een idyllische houten boot met die prachtige bergen om ons heen maakte deze reis onvergetelijk. Daar aangekomen kwamen we in een soort van hippiedorp terecht.
Het was duidelijk toeristisch, maar doordat de meeste mensen deze locatie kennen van via via gaf dit een beetje het gevoel van het effect van de film 'THE beach'. We hadden het beroemde paradijs gevonden. We zaten ook in een top bungalow uitkijkend op de rivier en bergen met een hangmat voor onze ramen.

Na deze fantastische tocht naar het noorden moesten wij weer terug naar Luang Prabang om daar de volgende dag het vliegtuig te pakken naar Hanoi (Vietnam). We hadden er expres voor gekozen om een hotel te zoeken aan de andere kant van de stad, zodat we die kant ook nog zouden zien. Gelukkig maar, want hierdoor hebben wij toch weer wat nieuwe restaurantjes ontdekt.

Onze laatste ochtend bij zonsopgang in Laos hebben wij afgesloten doormiddel van het bijwonen van een bijzonder ritueel; namelijk de processie van de monniken. Hierbij schenken de Laotianen op hun knieën en met gebogen hoofd rijst en fruit aan de monniken.

We waren al om half zes op de plek van bestemming en hadden ons zelfs laten overhalen om een bakje rijst en fruit te kopen voor de monniken. Maggie zou de gegadigde zijn om dit voedsel te geven en Serge zou fungeren als fotograaf. Om half zeven kwamen de ruim tweehonderd monniken in hun oranje gewaden aanlopen om hun aalmoezen op te halen. Het was mega toeristisch en Maggie zal ongetwijfeld op 300 foto's staan, maar desalniettemin is het een hele mooie traditie om te bewonderen.

Die middag zijn we gevlogen naar Hanoi. Dit is zonder twijfel één van onze belangrijkste vluchten geweest. Dit heeft ons ruim 30 uur reistijd gescheeld. Ons hostel in Hanoi was fantastisch, niet persé om de kamers, maar meer om de vriendelijkheid van de medewerkers. Ongelofelijk ze helpen je met alles ook met mensen die binnen komen en niks met het hotel te maken hebben.

Voor de rest is Hanoi geen leuke stad. De gebouwen zijn niks en het weer is koud. We hebben onze dag dan ook voornamelijk gespendeerd met het ontwijken van brommers. Je hebt hier namelijk twee keuzes:

1.) op de weg lopen en aangereden worden door scooters
2.) op de stoep lopen en over scooters heen klimmen

Wat de keuze wordt is afhankelijk van je eigen gevoel. Voor die volgende ochtend hadden we een tweedaagse cruise geboekt naar Halongbay. Halong bay zijn honderden eilanden in de vorm van rotsformaties die uit de zee komen. Echt prachtig!! We waren in de veronderstelling dat we een niet al te luxueuze Cruise zouden krijgen, maar niks was minder waar. De kamers waren super mooi. De badkamer was zoals we die thuis ook zouden willen echt fantastisch. Zelfs al was het weer om te janken, we hebben mooie dingen gezien en zeker genoten. Zelfs een drijvend dorp gezien waar mensen leven. Er was zelfs een school aanwezig.

Na deze twee bijzonder leuke en relaxte twee dagen weer afgezet bij het hotel. We hadden er voor gekozen om nog een dagje extra te blijven om onze visa voor Cambodja en Myanmar te regelen. Dit eindigde weer een in een regelrechte catastrofe. We hadden een taxi gepakt naar naar de ambassade van Myanmar, omdat het de hele dag zou gaan regenen. Daar aangekomen bleek al snel dat we ons visum hier niet zouden krijgen. We moesten allerlei bewijsmateriaal afleveren om duidelijk te maken dat ons arbeidsverleden niets te doen had met fotografie, film of iets anders waarmee we iets van informatie over het land naar de Westerse kant zouden kunnen transporteren.

Zonder visum de deur uit. Een klein beetje verontwaardigd omdat het vreemd is dat we deze bewijsstukken niet hoeven te overleggen in Bangkok. Naar hun eigen zeggen is dit ambassade afhankelijk. Het lijkt ons toch meer een regel die vanuit de overheid wordt opgelegd.

Plan twee ging in werking. Visum voor Cambodja!! Dit zou toch moeten lukken. Het regende nog steeds dus toch maar weer een taxi gepakt naar de straat waar de ambassade zou liggen zoals deze op de site beschreven staat. Daar aangekomen bleek dat hoe kan het ook anders de ambassade sinds kort verhuisd was naar een ander adres. Heel fijn! Wij natuurlijk met ons gebruikelijke fanatisme op weg naar het aangeven adres op het bord van de ambassade. Inmiddels hadden we deze stad drie keer gezien. Gelukkig bij aankomst bleek dat zij hier wel gesetteld waren. Desalniettemin werd het nog wel een zoektocht om de kamer, ergens in een appartementen complex op de vierde verdieping te detecteren, maar onze ijverend werd beloond. Nadat we alle formulieren hadden ingevuld, onze pasfoto's hadden afgegeven en geld hadden betaald mochten we onze paspoorten voorzien van een visum aan het einde van de ochtend ophalen.

In de tussentijd hadden we een kopje koffie gedronken bij een lokaal cafeetje. Deze bijzondere traktatie werd beloond met een voorstelling 'Zet de rat de café uit'. Wij waren aan het genieten van ons drankje tot het moment dat een Vietnamees vluchtig en behendig bezig was met een bezem. Hij probeerde met deze bezem dit arme diertje de zaak uit te zetten. Dit lukte, maar de rat liep de hele tijd op een satirische wijze weer de zaak binnen. Dit tot grote frustratie van de eigenaar. Dit had tot gevolg dat de rat er niet alleen werd uitgezet maar ook gedood moest worden. Dit deed hij zo geconsenteerd dat de hij de rest om zich heen vergat. De wet van het leven werd weer feilloos toegepast. Dit hield in dat de rat naar Maggie toegeslagen werd.

Maggie wist niet hoe snel ze op de stoel moest staan en bijna al het glaswerk over Serge heen moest gooien. Serge schrok weer van haar reactie wat weer enig vertier opleverde bij de rest van de gasten. Wij hadden onze stempel weer afgegeven. Hierna ons paspoort jawel voorzien visa van een visa.

Die avond zouden we doorreizen met de trein naar Hue. Zoals alles in Azië en zeker in Vietnam wordt het backpacken je zeer makkelijk gemaakt. Feitelijk gezien komt dit neer op zeggen in het hotel wat je wilt en zij regelen het voor je en vreemd genoeg vaak goedkoper dan dat je het zelf zou regelen (waarschijnlijk omdat zij grote aantallen inkopen). Enfin wij werden door ons hotel (we kregen zelfs nog en knuffel van de medewerkster, hoe leuk hotel kan je hebben) afgezet bij het Treinstation . Tien minuten later mochten wij ons van de wachtruimte verplaatsen naar onze treinwagon. Deze bestond uit een hokje waar vier mensen in konden slapen. Wij sliepen met de conducteur en twee andere meisjes van Vietnamese afkomst. Ook hier werd gelijk duidelijk wat een verschil er is met Nederland. De twee meisjes kenden elkaar niet, maar liepen wel gelijk tegen elkaar aan, deelden eten met elkaar (ook met ons) en hadden gesprekken of zijn elkaar al jaren kenden. Wel iets om jaloers op te zijn als Nederland. Na ruim 16 uur aangekomen in Hue. Hue is een gezellige stad met allerlei gezellige restaurantjes en natuurlijk de verboden stad.

Inmiddels zijn we al een heel stuk verder, maar om het verhaal niet te lang te maken zetten we de stop er op!!

Ps. Voor diegene zonder Facebook en de geïnteresseerde staan er wat foto's bij het vorige verslag