Eerste indruk Myanmar

Vanaf Siem Reap met de dagbus richting Bangkok vertrokken. We hadden een chagrijnige buschauffeur, waardoor ons afscheid met het hotel een beetje chaotisch verliep. Vanaf Siem Reap is het ongeveer vier uur rijden tot aan de grensovergang. Vanaf dit punt moesten we het zelf doen tot over de grens bij Thailand. Het ging er weer typisch aan toe. Overal rijen met mensen en we moesten aardig dringen om bij de douane van Cambodja te komen.

Hierna werd het tijd om richting de Thaise douane te lopen. Het was ongeveer tien minuten lopen wat geen pretje was, omdat het bloed en bloed heet was. Na vier liter zweet verloren te hebben aangekomen bij de Thaise douane. Omdat het vrij druk was mochten wij ons voegen bij de rij voor de Thaise burgers. Een Duitser was het hier duidelijk niet mee eens en kwam ook naar ons toe om dit duidelijk te maken. ' Mensch, diese zeile ist nicht für Ausländer' wij het verhaal uitgelegd, maar er kwam alleen maar wartaal uit deze man en wij gaven natuurlijk geen gehoor aan deze dwaas en bleven gewoon staan. Hij heeft zich nog zeker een half uur druk gemaakt over het feit dat wij daar stonden. Ongeveer de hele rij heeft hij lastig gevallen met zijn frustraties. Zijn eigen vrouw heeft zich na enkele minuten volledig gedistantieerd van zijn merkwaardige gedrag.

Hierna moesten wij een TukTuk auto in om naar een andere locatie gebracht te worden waar wij onze weg zouden kunnen vervolgen. Na ongeveer een uur wachten konden wij verder rijden naar Bangkok. We werden daar gedropt op de Khao San Road wat erg goed uitkwam gezien we daar ook ons hostel hadden. Bangkok voelt voor ons altijd een beetje als een thuis in Azië. Mede doordat het meestal de stad is waarmee wij onze reis in Azië beginnen. Behalve in dit geval, wat nu is het onze afsluiting.

We hebben die avond en eigenlijk ook de volgende dag niet meer gedaan dan de beroemde cocktails uit het emmertje gedronken. De prijzen zijn de afgelopen jaren verdubbeld en zijn te vergelijken met Europa. Onze nachten zijn erbarmelijk. De temperaturen zijn gestegen naar 36+ en 's nachts niet veel minder. Daarnaast gaat onze fan niet harder dan standje één en hebben we voor het eerst geen airco. Na drie dagen zijn wij vier jaar ouder geworden!

Afgelopen maandag zou een spannende dag worden daar we ons visum voor Myanmar moesten regelen. De ambassade zou om negen uur open gaan, maar we hadden al verschillende ervaringen van reizigers gelezen dat het beter was om eerder te komen. Sinds afgelopen jaar is er een hype ontstaan onder de backpackers om naar Myanmar te gaan.

Wij waren uiteindelijk om kwart voor acht bij de ambassade en er stonden al ruim 50 mensen. Gelukkig kon je bij een copyshop wat formulieren regelen die je in de tussentijd kon invullen. Om negen uur precies ging de ambassade open en om tien uur stonden we weer buiten en was het feitelijk gezien al geregeld. We moesten alleen tot half vier wachten om ons paspoort, voorzien van een visum, op te halen. In de tussentijd zijn wij naar de bank geweest om 'nieuwe" dollars te regelen.

Nadat we onze paspoorten weer hadden opgehaald waren we echt super blij. Het zou nu echt gaan gebeuren. We gaan naar het "mysterieuze" land waar iedereen vol lof over spreekt. Er stond nog één activiteit voor de volgende dag op de planning namelijk; de drijvende markt. We hadden er al niet al te hoge verwachtingen van, maar we wilden het toch nog een keer gezien hebben en we hadden toch niet zoveel te doen. Nou het was één grote ellende. Een toeristische machine waar echt niks meer authentiekst te vinden is, maar ja wij zijn onze dag doorgekomen.

En nu zitten we dan in Mandalay, de op één na grootste stad van Myanmar. De weg van het vliegveld naar Mandalay was echt heel erg mooi. Gelijk kwamen de plaatjes van tv en foto voorbij. Overal ossenkarren en koeien met werkende mensen. Er is hier wel iets merkwaardig aan de hand. Het stuur zit aan de rechterkant en de mensen rijden rechts. Toch nog maar eens uitzoeken hoe dat mogelijk is. Het gevoel zegt ons dat veel auto's vanuit China hierheen gebracht worden, waardoor dit verschil is ontstaan.

Aangekomen bij ons hotel werd al gelijk duidelijk dat de overheid de toeristen in de gaten wilt houden. We moesten aangeven wat onze volgende bestemming was en daarvoor ook tekenen. Als ons visum verlopen is is het hun taak om ons aan te geven bij de politie anders zijn zij mede verantwoordelijk. Daarbij komt dat het de taak van het hotel is om ervoor te zorgen dat we daar ook heengaan. Dit door het boeken van bijvoorbeeld een busticket.

Ook geld wisselen gaat hier anders dan in de meeste andere landen. We kunnen hier niet pinnen, waardoor we dollars voor twee weken reizen moesten meenemen. Hoge biljetten geven een hogere koerswaarde dan lagere biljetten en de zwarte markt (gewoon bij je hotel) zet ook een hogere koers af dan een officiële bank. Zo keer je op het vliegveld 1 dollar om in 660 kyat en in ons hotel voor 800kyat. Ook hiervoor moet je veel navraag doen, want we hebben een ander hotel ontdekt waar je 860 kyat krijgt voor 1 dollar.

Mandalay zelf is geen bijzondere stad, maar het rondlopen in de stad geeft wel een apart gevoel. Iedereen lacht en kijkt je na. Ze hebben amper toeristen gezien en we zijn echt een hele attractie voor hen (zeker in de buitenwijken) Vandaag hebben we een fiets gehuurd om de stad te verkennen. Na nog geen twee minuten fietsen kwamen in de tijdszone van honderd jaar gelden terecht. Je kreeg het gevoel of je in de attractie "fata morgana" van de Efteling zat. Echt ongelofelijk!! We konden eigenlijk niet meer dan glimlachen. Deze mensen zijn echt zo vriendelijk en diegene die een beetje Engels kunnen willen gelijk met je praten.

Na deze fietstocht door de buitenwijk zijn we een biertje gaan drinken in het locale bierstation. Ook hier kregen we weer de volle aandacht van de menigte.
Het is zo ongelofelijk mooi en bijzonder om hier te mogen zijn en we kunnen echt niet wachten om naar het binnenland te gaan. Het land zelf is niet meer zo afgesloten als de jaren hiervoor. Wifi is op enkele plekken aanwezig, waaronder ons hotel en buitenlandse tv zenders zijn ook al te bekijken. We hebben de hele dag gefietst en maar twee toeristen gezien. Alleen bij toeristische centra kom je groepen toeristen tegen, zoals bijvoorbeeld Mandalay Hill. Ah mooi bruggetje;-)

Mandalay Hill is een heuvel aan de rand van de stad waar je de zonsondergang
kan bewonderen. Welke verassing erbij komt is dat tientallen monniken ook de heuvel beklimmen om Engels te praten met toeristen. Het begon met Maggie en een monnik. Na een kwartier praten dacht Serge 'Ach laat ik het ook eens proberen'. Hij naar een willekeurige monnik toegelopen en zei 'Hi how are you?' Waarop de monnik zei 'Hi, bye'. En weg was de monnik. Mission failed! Gelukkig lukte het een paar minuten later wel. Wij hebben ongeveer anderhalf uur met een monnik en twee vrienden van hem gepraat. Super gezellig! We zijn zelfs helemaal naar beneden gelopen met hen.

Zoals eerder aangegeven is het aantal toeristen in vergelijking met vorig jaar meer dan verdubbeld. Dit resulteert in een hotel tekort, waardoor hoteleigenaren hun prijzen verdubbeld hebben. Wij hebben een kamer geboekt aan het Inle Lake voor $ 30,- terwijl de prijs twee maanden geleden nog $ 12 was. Gelukkig zijn het aantal hotels nog niet verdubbeld. ;-)

Vanavond gaan we met de nachtbus door naar Inle Lake. We gaan er vanuit daar gewoon wifi te vinden, want uit de illusie dat hier geen wifi te vinden is zijn wij inmiddels gehaald. Aan de ene kant jammer, maar andere kant toch ook wel fijn.