Groeten uit de rimboe

Poe Poe wij hebben weer een stuk bagage meegekregen. Echt ongelofelijk!!!

Vorige week woensdag ochtend opgehaald door onze gids Phut, een leuke vlotte jongen van 25 jaar. Nadat hij ons had opgehaald zijn we naar het busstation gegaan, want we zouden met het openbaar vervoer reizen. Bij het busstation regelde hij logischerwijs alles voor ons. Het was eigenlijk ook best leuk en ontspannen om niks te doen en je gewoon te laten leiden.

De eindhalte van de bus was Udomxai en het werd natuurlijk weer een geweldige ervaring. Het begon al gelijk leuk, want als de bus vol zit wat uiteindelijk ook het geval was worden er krukjes tevoorschijn getoverd, zodat mensen ook in het gangpad kunnen zitten. Wij zaten vrijwel achterin waardoor we dit hele schouwspel konden volgen. Het was een behoorlijk grappig gezicht. Onze hoofdpersoon van deze zesurige tocht was toch wel de zeer oude en erg vriendelijke monnik. Bij elke plas pauze was hij weer het middelpunt. De plas pauzes gaan hier overigens anders dan je zou verwachten. De bus stopt langs de weg, maakt niet uit waar, maar meestal zonder boom of beschutting. Iedereen gaat vervolgens de bus uit en plast zomaar in het rond. Zo zitten de vrouwen gewoon naast de bus. Bij elk van deze stops reed de bus weg zonder de monnik. Het was erg hilarisch om deze man kreupel uit een hoek te zien komen met zijn broek op half zeven.

Na zes uur rijden waren we aangekomen in Udomxai. De omgeving was inmiddels bergachtig geworden. De Lonely planet beschrijft haar als een stukje land waar groen crêpepapier is neergegooid. Wij vinden dit een bijzonder goede omschrijving.

Vanaf deze plaats moesten wij onze weg vervolgen naar een plaatst in de buurt van de Vietnamese en Chinese grens. Dit keer was het een kleiner busje waar we de tocht mee mochten vervolgen. Doordat het busje al vol zat was het de beurt aan Serge om plaats te nemen in het gangpad op een krukje. Serge viel van de ene kant naar de andere kant, maar hij heeft het overleefd. Na drie uur door de bergen rijden aangekomen in ons stadje.Hier zouden we een nacht verblijven in een guesthouse en de volgende ochtend onze rit te vervolgen.

Die volgende ochtend om 8 uur vertrokken met een minibusje voor een tocht van 1,5 uur op een onverharde weg de bergen in. We waren daar afgezet op een plek waar we een trektocht van 1,5 uur moesten doen om bij onze einde bestemming " The Akha village" te arriveren. Onderweg kwamen we al wat Akhavrouwen tegen in hun bijzonder mooie traditionele tenue. We kregen te horen dat iemand was overleden en dat we die dag een begrafenis hadden. In principe geen leuk nieuws, maar toch wel iets bijzonders om mee te maken.

Aangekomen in ons dorp was al gelijk te zien hoe ver zij nog terug leven in de tijd. Alles liep los rond, varkens, koeien, kippen, honden, katten, eenden en duiven. De geur Is onbeschrijfelijk. De mensen gebruiken geen wc en je kan je behoeftes in het algemeen overal doen. We sliepen in het huis van de chief. Het huis is eigenlijk niet meer dan een houten hol waar op de benedenverdieping werd gekookt en gegeten en op de bovenverdieping werd geslapen. De hele familie sliep in één huis. De chief was 25 jaar oud en was chief geworden, omdat hij de enige was van het dorp die de middelbare school had gedaan. Er waren in totaal vier personen in het dorp die überhaupt Laotiaans spraken. De taal van het dorp is namelijk een hele eigen taal. Dit maakte de communicatie wat moeizamer.

Nadat we onze spullen boven hadden neergelegd was het tijd voor onze lunch. Het werd gelijk duidelijk waar we beland waren. Gelukkig had onze gids wat kleefrijst en groente meegenomen anders moesten we het doen met een vreemde goedje van allerlei insecten. Ook moesten, nou ja moesten, we een glaasje Laotiaanse eigen gebrouwen whisky drinken. We dachten dit kunnen wij wel handelen, maar toen hij kwam aanzetten met de fles vielen we bijna flauw achterover. In de fles zaten namelijk ook allerlei insecten waar je normaal gesproken voor wegloopt. In principe hoef je het niet te drinken, maar ze schenken het hoe dan ook in. Uiteindelijk toch maar een glaasje geprobeerd. Kan dat ook weer van ons lijstje. We hadden wel zoiets van hoe gaan wij dit overleven!!

Dit overleefd hebbende een rondje door het dorp gemaakt. Het is een super mooi dorp bijna aan de top van de berg met een prachtig uitzicht over de vallei en het bos. De huizen zijn gemaakt van hout met rieten daken. Zoals gezegd loopt alles los rond in het dorp met ieder zijn eigen geluid. Hanen rennen achter de kippen aan om ze te verkrachten, zwijnen doen lekker hun eigen ding en duiven vliegen zo nu in dan een huis binnen. Wassen gebeurt op een gezamenlijke plaats.

De mensen vonden ons net zo bijzonder als wij hen. Zij hadden in drie jaar tijd, maar negen gasten gehad. De vrouwen waren niet toegankelijk, omdat ze bang waren. Dit gedrag werd opgevolgd door de kinderen. Dit gaf ons een beetje een ongemakkelijk gevoel. Gelukkig waren de mannen wat spraakzamer en geïnteresseerder naar ons zo kwamen we onderweg een oude man tegen die later de vader van de chief bleek te zijn en in ons huis leefden. Hij nam ons mee, met een schreeuwend biggetje in zijn hand voor een opoffering, naar het huis waar de vrouw opgebaard lag. Het voelde heel raar om een huis binnen te stappen waar de rouwende familie om de kist heen lag om hun verdriet te uiten. De vrouw in de kist lag in een traditioneel outfit. We mochten een foto maken en hebben het ook uiteindelijk gemaakt, omdat hij erop stond, maar het voelde niet goed.

Hierna werd het tijd voor een ander ritueel waar wij getuigen van mochten zijn. Ook hier nam de oude man ons mee naar een goed plekje. Er moest een Buffalo geofferd worden. Dit alles als ritueel voor de dood van de vrouw. Alles in dit dorp draait om geesten zo ook dit. Om de geest van de vrouw naar boven te laten gaan moest een Buffalo gedood worden. Deze Buffalo moest net zoveel lijden als de vrouw geleden heeft. De vrouw was al een aantal maanden ziek en had veel geleden. Dit impliceerde dat de Buffalo eerst gestoken moest worden met een speer in zijn borst terwijl er met een geweer een kogel in de lucht geschoten werd. Dit werd een aantal keren herhaald met zo nu en dan een traditionele dans. Nadat de Buffalo genoeg geleden had werd hij op de grond neergelegd en werd hij gedood door as in zijn bek te doen. Dit werd overigens gedaan door de mannen van de familie van de overledene. Deze mannen kon je herkennen aan de witte hoedjes. Hierna kwamen de vrouwen spullen van de overleden op de Buffalo leggen. Ze waren echt bijzonder verdrietig ook om de dood van de stier. Hier geloven ze namelijk ook in animisme wat inhoudt dat ze denken dat een mens naar zijn/haar dood eerst een kip wordt gevolgd door een groter dier en uiteindelijk een Buffalo die weer op zijn beurt herboren wordt als een mens.

Het was verschrikkelijk om dit te moeten, maar ook te mogen aanschouwen. We zijn om twee redenen, nee drie redenen blijven staan namelijk; uit respect voor de bevolking en om het feit dat wij vlees eten. Deze Buffalo heeft zijn hele leven vrij in de natuur mogen leven waarbij zijn laatste twintig minuten verschrikkelijk waren. Bij het meeste vlees in Europa zijn deze twee dingen omgedraaid. Enfin onze laatste reden was het "stomme zwijn". Dit vreemde wezen presteerde het om keer op keer terug te komen naar onze plek terwijl de mensen stenen naar haar gooiden om haar weg te jagen. Magie en Serge dachten laten we maar stenen naast het zwijn gooien voordat de mensen haar zien en de stenen tegen haar gooien, maar het zwijn was nogal hardleers en kwam via allerlei hoeken keer op keer tevoorschijn. Zelfs de bevolking begon er de humor van te zien.

Toen de Buffalo werd ontleed en de ingewanden tevoorschijn kwamen vond Maggie het wel welletjes. Zij ging terug naar onze verblijfplaats. Ze was nog niet vertrokken toen Serge riep 'Maggie aan de kant!!'. Er kwam namelijk een groepje mensen met de kop van de Buffalo toe rennen. Zij maakte bijna een snoekduik de bosjes in.

Tijd om naar huis te gaan hadden we niet, want we werden gelijk meegesleurd naar de begraafplaats waar de grafkist heen werd gebracht. Ook hier gelden weer bijzondere regels. Zo mag je als geen familie de stoet nooit beginnen of eindigen en mag je maar op bepaalde paden lopen. De graven waren onderaan ongeveer 40 meter uit het dorp. Deze waren allemaal mooi beschilderd. Ook hier werden weer schoten gelost om ervoor te zorgen dat de geest niet terug zou keren naar het dorp. Als laatste ritueel moesten wij een steen gooien op een plek tussen de begraafplaats en het dorp om de scheidingslijn aan te geven. Wij vonden het super bijzonder dat wij hiervan getuige mochten zijn en oja ook onze gids was helemaal van slag. Hij had dit ook nog nooit gezien.

Na deze zeer bijzondere ervaring terug gegaan naar ons huis. Veel mensen van het dorp zaten bij ons binnen om het vlees in stukjes te snijden en dit vervolgens te verdelen voor de rest van het dorp. Het hele huis stond blank van de rook, want ja ze moeten van de geesten binnen koken! Wij werden bijna uitgerookt daar binnen. We waren kapot en wilden het liefst naar bed na deze ervaring, maar moesten uiteindelijk nog 2,5 uur wachten voordat het eten (Buffalo, rijst en een ander vreemd groente prutje) klaar was.

Uiteindelijk was Maggie slim geweest door te zeggen dat zij vegetarisch was. Hierdoor was het voor haar makkelijk om deze ongein te weigeren. Wij zaten met de oude man (vader van de chief) aan tafel. Hij vond het maar vreemd dat wij zo groot waren en zo weinig aten. Uh hu Heel vreemd ja met dat eten ;-). Het was trouwens een super grappige vent en bij hem kon je dus echt niet ontsnappen aan de whisky. Het beste was om kleine nipjes nemen, want uiteindelijk zou hij je glas leeg drinken aan het einde van de avond. We mochten die avond in slaap vallen onder het genot van de rook.

Die volgende ochtend mochten we de dag weer starten met het gebruikelijke vreemde voedsel en natuurlijk met Whisky. We hebben die ochtend hout gekapt en naar het dorp gesjouwd. Dit moest op ons hoofd anders kwamen de geesten binnen in het dorp. Steeds meer werd duidelijk hoe deze mensen in hun eigen angst gevangen zaten. Alles draaiden om de geesten.

Serge had die vorige nacht last gekregen van zijn maag en dit werd per minuut erger en erger. Helaas was er geen normaal voedsel te vinden wat het proces van opknappen kon versnellen. Even naar "bed"(oké naar boven gaan)liggen zou wel kunnen helpen. Helaas!! De oude man bleek ook de medicijnman het dorp te zijn. Hij had wel een oplossing namelijk een één of ander prutje van opium. Nee laat maar!!! Oké hij had nog iets anders. Het was nu een speciaal klein stukje van een hert. We vermoeden een gedroogde nier. Oké kom dan maar. Het was super vies, maar na twee uur ging het beter.

Die dag verder niet zoveel meer gedaan, omdat er niks te doen was. Alle rijstvelden lagen droog en voor de rest waren alle werkzaamheden die week ervoor gedaan. Die avond kregen we een traditionele massage en een ritueel om de slechte geesten uit ons leven te halen. Gelukkig ze begonnen al irritant te worden ;-). Hierbij moest er weer een kip geslacht en opgegeten worden. Die gasten eten echt alles van het dier op. Ze geloven zelfs dat als je de hersens eet zelf ook slimmer wordt.

Omdat er in het dorp niet zoveel te doen was met de gids besloten die volgende ochtend terug te gaan naar Luang Prabang om daar naar een andere Village te gaan. In deze dagen zat wat meer afwisseling zo hebben we gefietst, gewandeld, gekanood en in een bootje gevaren.

De Village zelf was een luxekamp. We hadden onze eigen slaapruimte(ook nog op de grond), wasplek (douchen met een emmer) en wc en zelfs mr. Bad was weer van de partij. Het voelde bijna thuis ;-). De mensen waren al gewend aan toeristen en daardoor heel toegankelijk. Hierdoor was het wat meer ontspannend. Ook kwamen kinderen met je spelen. Het grote verschil tussen dit dorp en het Akha dorp schuilt hem in dat dit dorp Laos à la nu is en het Akha dorp nog leeft zoals zij honderden jaren geleden ook leefden.

We hebben echt top dagen gehad en het is zo raar te beseffen dat er nog mensen zo afgezonderd leven in een wereld waar zoveel luxe in te vinden is waar zij geen enkele weet van hebben.